Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To z reguły użytkowane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. W większości wypadków żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafki bhp bądź sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu chętnie wykorzystywano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafy na akta. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.