Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To w większości wypadków użytkowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafa kartotekowa lub też sejfy meblowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafy ognioodporne. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda bądź pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.